Ήμουν κι εγώ στο Καλλιμάρμαρο...

Δημοσιεύτηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2025

Γράφει ο Μιχάλης Χριστοδούλου

Υπάρχουν στιγμές που δεν αρκεί απλώς να τις βλέπεις, πρέπει να τις ζεις. Η βραδιά της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο ήταν μία από αυτές τις στιγμές, μια βραδιά που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου.

Το Παναθηναϊκό Στάδιο, το ιστορικό Καλλιμάρμαρο, έλαμπε υπό τα φώτα και τη λάμψη του κόσμου· ποιος θα το φανταζόταν ότι τόσοι χιλιάδες άνθρωποι θα συγκεντρωθούν όχι απλώς για να δουν μια σταρ, αλλά για να αισθανθούν ότι συμμετέχουν σε κάτι μεγαλύτερο από μια συναυλία; Το νούμερο μετράει — 65.000 θεατές την πρώτη βραδιά, και αμέσως sold out, που οδήγησε σε δεύτερη συναυλία με την ίδια ένταση, την ίδια αγάπη και τον ίδιο αριθμό θεατών, σύνολο 130.000.

Από το πρώτο λεπτό που άρχισαν να ανοίγουν οι πόρτες ενώ ο ήλιος έδυε αισθανόσουν πως κάτι μυθικό είναι καθ’ οδόν. Η προσέλευση κόσμου ήταν συγκινητική. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες με τα παιδιά τους, παππούδες και γιαγιάδες, όλες οι ηλικίες, φωνές, συναισθήματα από διαφορετικά σημεία της ζωής, ενώθηκαν κάτω από τη σκέπη του Καλλιμάρμαρου. Όταν ανέβηκε η Άννα στη σκηνή, ήταν σαν να ξαναγεννιόταν η ιστορία της. το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της, όλα σε μια φωνή. Το βίντεο της έναρξης της συναυλίας συγκινητικό. Μία διαδρομή πέντε δεκαετιών για μία γυναίκα συνυφασμένη με τις ζωές μας, τα τραγούδια της κομμάτια των ερώτων, των χωρισμών, των χαρών και των λύπων μας.

Το πρόγραμμα ήταν αναδρομή και παντοδύναμο ταξίδι: τραγούδια που έχουμε αγαπήσει από την πρώτη ακρόαση, που σημάδεψαν στιγμές, που έγιναν μέρος της ζωής μας· αλλά και επανεκτελέσεις που μας έδειξαν πόσο πολύ εξελίσσεται, πόσο πολύ «νέα» είναι ακόμη, πόσο ζωντανή. Η συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας Αθηνών (Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών — περίπου 50 μουσικοί) πρόσθεσε βάθος, μεγαλοπρέπεια· ο ήχος γέμισε το μάρμαρο, τα χορδές, τα πνευστά, τα έγχορδα — όλα συνυπήρχαν σε μια ενορχήστρωση που ανέβασε τα τραγούδια της σε άλλη διάσταση.

Οι χορευτές — είκοσι άνθρωποι επί σκηνής — κινούνταν με ακρίβεια και συναίσθηση, προσθέτοντας εικόνες, χρώματα, ενέργεια. Τα φώτα έπεφταν, τα εφέ ξεπηδούσαν, το πολυμόρφωτο show δεν άφηνε κενά. Η παραγωγή, σκηνικά, φωτισμοί, ήχος, ήταν υπερθετικός όρος. Το Καλλιμάρμαρο δεν ήταν απλώς γεμάτο, ήταν μεταμορφωμένο.

Και εκεί είναι το κομμάτι που με συγκίνησε περισσότερο: όταν τραγούδησαν όλοι μαζί. Δεν ήταν μόνο η Βίσση που έδινε, ήταν εμείς. Οι φωνές των 65.000, οι ψυχές που χτυπούσαν στον ίδιο ρυθμό. Στιγμές που η σκιά της παλιάς ελιάς, η πέτρα, το μάρμαρο γύρω σου, και η φωνή της σου θύμιζαν ότι αυτός ο χώρος έχει δει ιστορία — συγκινήσεις, δάκρυα, αγάπη — και ότι και αυτή η βραδιά θα προστεθεί στις σελίδες του χρόνου.

Ναι, είδα τη συγκίνηση στα μάτια της Άννας. Όταν στα πρώτα τραγούδια είπε “Αυτό που δίνετε απόψε είναι δώρο ζωής”, κατάλαβα ότι δεν ήταν λόγια του αέρα.

Μια σταρ που έχει διαγράψει 52 χρόνια στο μουσικό στερέωμα, έχει ανέβει σε σκηνές απείρως μεγάλες, έχει ζήσει κάθε πιθανή φάση της καριέρας της — και όμως, υπάρχει μια ταπεινότητα, ένας σεβασμός σε αυτό που της δίνει ο κόσμος, που φαίνεται σε κάθε νότα, σε κάθε παύση, σε κάθε βλέμμα. Αυτό με άγγιξε.

Ο παλμός του κόσμους από τις κερκίδες και την αρένα μαγικό. Η ίδια εκτελούσε συγκινημένη κάθε τραγούδι χωρίς καμία έκπτωση σε συναισθήματα και φωνή. Αυτή η φωνή που μας ταξιδεύει χρόνια μας πρόσφερε μία στιγμή μοναδική, ανεπανάληπτη.

Ολοκληρώνοντας καλεί στη σκηνή τον άνθρωπο στον οποίο χρωστάει τα πάντα, εκείνον που γνώρισε το 1973, αγάπησε, παντρεύτηκε και μαζί άλλαξαν τον κόσμο της ελληνικής μουσικής δημιουργώντας τραγούδια που έγιναν κομμάτι της ζωής μας.

Με δάκρυα στα μάτια έβγαλε από την τσέπη της ένα χειρόγραφο σημείωμα αφιερωμένο στον Νίκο Καρβέλα που ήταν εκεί πλάι της σε αυτήν σπουδαία στιγμή της.

«Το προηγούμενο βράδυ, πριν κοιμηθώ – που δεν κοιμήθηκα και πάρα πολύ απ’ το άγχος μου – διάβαζα τα μηνύματά σας. Τα διαβάζω, μην νομίζετε.., όσο χρόνο έχω. Με ενδιαφέρει τι λέτε, με ενδιαφέρει πώς αισθάνεστε, με ενδιαφέρει πώς περνάνε τα τραγούδια μου μέσα στη ζωή σας, στο μυαλό σας. Τραγούδια που εγώ τραγουδάω και εκείνος γράφει», είπε χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια διάβασε ένα προσωπικό κείμενο, όπως είπε, «σαν ένα γράμμα προς τον εαυτό μου, για να μην πω λιγότερα απ’ αυτά που θέλω να πω».

«Αναρωτιέμαι πολλές ώρες ποια είμαι. Νομίζω ότι ο καθένας μας αναρωτιέται ποιος είναι και ποτέ δεν απαντιέται αυτό. Όλη μου η ζωή ήταν και θα είναι, μέχρι τέλους, η καρμική σχέση μου με τη μουσική. Εδώ και τρεις ώρες, παραπάνω μάλλον, ερμηνεύω τραγούδια που έγραψε εκείνος, που είχα την τύχη να γνωρίσω το 1973, όταν ήρθαμε από την Κύπρο στην Αθήνα».

Η τραγουδίστρια δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη μακρόχρονη πορεία της με τον Νίκο Καρβέλα: «Η ζωή μας από τότε κοινή στο πάντα. Ιδέες, σκέψεις, σχέδια, οράματα, απογοητεύσεις και χαρές. Ή ακόμα και λάθη που οδηγούσαν στα σωστά πάντα. Κοιτώντας μπροστά. Η εξέλιξη, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ και το γούστο μας στη μουσική, πάντα οι οδηγοί μας. Ο καθένας με το δικό του ταλέντο, διαφορετικό, ευτυχώς… Εκείνος έγραφε κι εγώ ερμήνευα. Μαζί ονειρευόμασταν και συνεχίζουμε ακόμα».

Κλείνοντας την ομιλία της, δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή της. «Δεν μπορώ να τον βλέπω απλά να κάθεται σε αυτό το σκαμνί. Θέλω να τον φέρω εδώ. Ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε», είπε.

Ο ίδιος είπε πως αν δεν υπήρχε η Άννα εκείνος θα ήταν ένας άγνωστος και της τραγούδησε ένα κομμάτι που είχε γράψει για εκείνη χρόνια πριν: "Μην μου πάθεις τίποτα, μην μου πάθεις τίποτα Αννούλα μου, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να σου το συγχωρήσω...".

Όταν τα φώτα έσβησαν, όταν το τελευταίο χειροκρότημα θρύψασε στην ατμόσφαιρα, έμεινα εκεί, να κοιτάω το άδειο στάδιο, να ακούω ακόμη το αντίλαλο των φωνών. Έφυγα κουρασμένος — αλλά γεμάτος. Ένα είδος πληρότητας που μόνο η μουσική, η πραγματική ζωντανή μουσική, μπορεί να προσφέρει.

Η Άννα Βίσση δεν είναι απλώς η “νούμερο ένα” στην ελληνική μουσική, είναι φαινόμενο. 52 χρόνια μετά, δεν έχει χάσει ούτε μια σπίθα, ούτε ένα όνειρο, αντιθέτων. Είναι ζωντανός μύθος, μια γυναίκα που συνεχίζει όχι απλώς να τραγουδά, αλλά να ζει αυτό που τραγουδά — και να μας κάνει να ζούμε μαζί της. Και δεν ξέρω αν υπάρξει άλλη βραδιά όπως αυτή, αλλά ξέρω ότι αν υπάρχει, θα θέλω να είμαι εκεί. Γιατί τέτοιες βραδιές δεν τις αφηγείσαι, τις ζεις.

Και αυτή τη βραδιά, μπορώ να πω με περηφάνια: Ήμουν κι εγώ στο Καλλιμάρμαρο.

View this post on Instagram

A post shared by Michalis Christodoulou TheCypriotTraveler (@thecypriottraveler)